ONE SUNDAY MORNING

Τις χειμωνιάτικες Κυριακές – και ειδικά τις συννεφιασμένες / βροχερές – δεν έχω καμιά διάθεση να βγαίνω από το σπίτι… Απολαμβάνω το να κοιμάμαι μέχρι…όποτε…να παίρνω το πρωινό μου και να είμαι αγκαλιά με εφημερίδες, περιοδικά, πλέον και τον γατούλη!

Όταν όμως η φίλη μου η Ιλιάδα με κάλεσε για frozen yogurt, οι αντιστάσεις έγιναν τσιχλόφουσκα…

*Κάπου εδώ θέλω να ανοίξω μια τεράστια παρένθεση καθώς θα έχετε προσέξει πως 3 στα 4 posts μου αφορούν στο φαγητό και πολύ περισσότερο στα γλυκά! Δεν είναι τυχαίο νομίζω πως παρά την κρίση, οι εκπομπές μαγειρικής και οι γαστρονομικές μας αναζητήσεις όλο και πληθαίνουν. 

Και καθόλου μα καθόλου τυχαίο δεν είναι πως ξενόφερτα γλυκά (ναι, ναι τα cupcakes εννοώ) έχουν γίνει εμμονή, αφού σε κάθε γωνία της Αθήνας έχει ανοίξει και ένα cupcakeκατζίδικο και 4 στα 5 facebook posts του κόσμου είναι το κεκάκι της ημέρας! 

Πόσο μάλλον, για να παραφράσω και ένα γνωστό quote, όταν μια μέρα θα ακούσουμε όχι… “πεινάτε; φάτε παντεσπάνι", αλλά "πεινάτε; φάτε cupcakes"

Τι είναι όμως αυτό που έχει κάνει αυτά τα cakes (γιατί μεταξύ μας απλά cakes είναι) τόσο δημοφιλή στις μέρες μας? Προφανώς και είναι το marketing (τι δουλειά κάνουμε άλλωστε χαχα) αλλά εγώ πιστεύω πως η απάντηση είναι άλλη… είναι το χρώμα! Είναι κάτι μικρό, πολύχρωμο – σαν στολιδάκι για τον ουρανίσκο χιχι – που αρκεί και μόνο να το δεις για να σου φτιάξει η διάθεση!

Να, σαν προχθές που είχα βγει με τη Νικολέττα (το γκομενάκι του Sherlock) και πέσαμε πάνω σε μια πολύχρωμη βιτρίνα με cakes! Τα κοιτούσαμε για ώρα και χαμογελούσαμε μόνες μας – σαν τα βλαμμένα – μέχρι και φωτογραφία τα βγάλαμε όπως βλέπετε.

Κάπως έτσι θαρρώ εξηγείται και η νέα τάση που ακούει στο όνομα frozen yogurt – παγωμένο γιαούρτι δηλαδή. Με ουρά που θυμίζει αναμονή για συσσίτιο, τα «γιαουρτάδικα» ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, προσφέροντας γλυκές δόσεις παιδικής χαράς! Μμμμμμμμμ Yummyyy

H πρώτη φορά που δοκίμασα παγωμένο γιαούρτι ήταν πριν 2 χρόνια στο Λονδίνο! Και θα μου πεις… Big Deal, τι ιδιαίτερο έχει? Αν δεις τα toppings θα καταλάβεις…

Φράουλες, μούρα, βατόμουρα, παπάγια, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, τριμμένα μπισκότα, σοκολάτες, σιρόπι καραμέλας, κρέμα κάστανο… να συνεχίσω?

Τα γιαουρτάκια ΚΟΛΑΣΗ μόλις έφτασαν, δεν είναι ιδανικά για δίαιτα και δεν θα τα βρεις στο Σούπερ Μάρκετ…για αρχή, εγώ παίρνω τη δόση μου εδώ http://www.facebook.com/pages/Yasu/144607268922746

Αφιερωμένο σε όλους τους sugar addicts εκεί έξω!

MY HEART BELONGS TO…

Sherlock & Νικολέττα = L.F.E.

Όνομα: Sherlock

Ψευδώνυμο: Sherly, Πουρ – Πουρ, Πουρπουρίνι, Ζουζουνέλ, Μουστακαλής, Λιονταράκι (η λίστα είναι μεγάλη…)

It’s been a while…το ομολογώ. Αλλά ερωτεύτηκα! Μου έχει πάρει το μυαλό σας λέω…

Το πλασματάκι της φωτογραφίας είναι ο άντρας του σπιτιού μου, ο μικρός μου φουντωτός Πέρσης. 

Όταν πριν 1 μήνα τον είδα για πρώτη φορά, ήξερα μέσα μου ότι αυτός είναι ο «ένας»… και όταν ανακοίνωσα στην μαμά μου ότι θα γίνει γιαγιά, σίγουρα δεν εννοούσα αυτό που φανταζόταν! Το μικρό μου αγόρι μπήκε στη ζωή μου ξαφνικά και από τότε την έχει αλλάξει εντελώς! Και ενώ «μοιάζει» να είναι ένα απλό γατάκι για κάποιους… ή ένας τριχωτός, τετράποδος μπελάς για άλλους… για μένα είναι η απόλυτη διαφυγή από τη μιζέρια της καθημερινότητας!

Κάθε πρωί με περιμένει να ξυπνήσω για να παίξουμε και αν αργήσω νιαουρίζει, κάνοντας με να φωνάζω σαν τις τρελές του cinema «Έρχεται η μανουυυυύλαααααά» 

Λατρεύει τα χάδια και όταν ξαπλώνει πάνω μου γουργουρίζει τόσο δυνατά, σαν ανεμογεννήτρια. Σκαρφαλώνει στους καναπέδες και είναι αρκετά κοινωνικός αφού μια ευκαιρία για παραπάνω χάδια δεν είναι  ποτέ περιττή…

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το μικρό μου ζιζάνιο αλλά προτιμώ να σας αφήσω κάπου εδώ γιατί…άλλη μια ευκαιρία για παιχνίδια μαζί του δεν είναι ποτέ περιττή ούτε και για μένα!

Αφιερωμένο στην μικρή μου αδερφή, που είχε γενέθλια χθες!

Ό,ΤΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΩΡΑΙΟ…

Μπορεί να φταίει που σε έναν μήνα περίπου θα ακούω «Χαρούμενα 29» και ότι άλλο αυτό συνεπάγεται σε πειράγματα και υπονοούμενα πως μεγαλώνω ή καλύτερα, βλέπω τα 30 να μου κλείνουν το μάτι… Ω ναι, είναι γεγονός!

Μπορεί να φταίει που όποια πόρτα κ αν ανοίξεις ξεπηδούν από παντού συνταγές και εκπομπές μαγειρικής, ακόμη και με υποψηφίους που δεν ξέρουν καλά – καλά την προπαίδεια…

Μπορεί να φταίει που το vintage επιστρέφει και πλέον εκτός από όλες τις οικιακές συσκευές SMEG που θέλω να αποκτήσω (blame Παπακαλιάτης) , έχω βάλει στο μάτι και αυτό το πολύ -  εργαλείο / έργο τέχνης για την κουζίνα, έτσι… γιατί μου αρέσει!  Και γιατί βγαίνει και σε όλα τα χρώματα και εγώ θέλω το magenta (δεν θυμάμαι, σας ανέφερα ότι έχω γενέθλια σχεδόν σε έναν μήνα;)

Μπορεί να φταίει που με την κρίση οι παραδοσιακές αξίες έρχονται ξανά να μας θυμίσουν τι ωραία που ήταν εκείνα τα χρόνια που βάζαμε και εμείς το χεράκι μας και φτιάχναμε πράγματα, επιβεβαιώνοντας πως σαν το χειροποίητο δεν υπάρχει.

Μπορεί να φταίει και κάτι άλλο…

…αλλά μου κατσικώθηκε η ιδέα στο κεφάλι και δεν έβγαινε με τίποτα!

Θα φτιάξω μόνη μου μια τυρόπιτα! From the scratch, που έλεγε και η συγκάτοικος μου η Jessica.

Ετοιμάστηκα πλήρως! Πήρα όλα τα συστατικά, αλεύρι, γάλα, 3 διαφορετικά βούτυρα για να επιλέξω ποιο θα μου κάνει κλικ, μαγιά και ξηρή και νωπή – έτσι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις – 80000 διαφορετικά είδη τυριών γιατί δεν πάνε και ποτέ χαμένα και ξεκίνησα.

Από τα βασικά, τη συνταγή. 

Ψέματα δεν θα πω, η κουζίνα δεν είναι το φόρτε μου. Πρέπει να φταίει που είμαι ψυχάκι με την καθαριότητα επομένως όποτε μαγειρεύω κάτι, το μυαλό μου επικεντρώνεται στους τρόπους με τους οποίους θα λερώσω λιγότερο και έτσι δεν δίνομαι 100% στο προκείμενο, που είναι το φαγητό.

Για να νιώθω σίγουρη λοιπόν, μπήκα σε διάφορα blogs και site που έχω bookmark - άρει και βρήκα τη συνταγή που μου έκανε κλικ. Εντάξει και που ήταν και πιο εύκολη και με την οποία θα λέρωνα λιγότερο την κουζίνα.

Και ξεκίνησα. Και ήταν όλα τέλεια. Και έβαλα τη ζύμη μου να ξεκουραστεί. 

Και μετά από 20 λεπτά…

… η ζύμη μου ήταν όσο ξεκούραστη και πριν! Χλαπάτσα. Δεν ξέρω τι εννοούν οι «ειδικοί» με αυτό το ρήμα αλλά το δικό μου ζυμαράκι ήταν σαν υπέρβαρος Αμερικανός ξεχυμένος στον καναπέ να τρώει donats.

Η home made βιο-χλαπάτσα μου δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω και σίγουρα όχι αυτό που απαιτούσε το επόμενο βήμα της συνταγής «χωρίζουμε τη ζύμη σε πέντε κομμάτια και την ανοίγουμε σε κύκλους».

 Το ομολογώ, η πρώτη μου απόπειρα απέτυχε παταγωδώς και βρισκόμουν τώρα στο εξής δίλημμα:

1. Ή θα την πετάξω μαζί με το μπωλ
2. Ή θα την μεταμορφώσω σε κάτι που δεν περίμενα να κάνω μόνη μου πότε για πρώτη φορά.

Voila! Το πρώτο μου χειροποίητο ψωμάκι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τώρα θα μπορώ να το απολαύσω με τα 800000000 τυριά που ξέμειναν και αυτά στο ψυγείο.

Ναι… προφανώς και το επόμενο blogpost θα αφορά στην 10000 φορά που είπα «για πρώτη φορά» ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΙΑΙΤΑ!

Αφιερωμένο στη μαμά μου –την καλύτερη μαγείρισσα - που θα είναι πολύ περήφανη για μένα!

Η RIRI ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ…

… το ίδιο και εγώ! Εντάξει έλειψα μόνο 3 μήνες και ελπίζω το blog μου να έλειψε σε κάποια ψυχή εκεί έξω, εμένα πάντως μου έλειψε πολύ!

Ο λόγος της απουσίας μου από το αγαπημένο μου hobby (γιατί έτσι θέλω να το βλέπω) τη συγγραφή, δεν ήταν κανένας φοβερός και τρομερός… απλά δεν είχα καμία, μα καμία έμπνευση. Δεν υπήρχε τίποτα που να είχα να μοιραστώ ως πρωτογενές ή τουλάχιστον αξιοπαρουσίαστο καθώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβαινε και σε εμένα την ίδια.

Όσοι με γνωρίζουν και προσωπικά, γνωρίζουν επίσης καλά ότι το μόνο πράγμα που κυριαρχεί στην καθημερινότητα μου είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ! Και τι άλλο να είναι δηλαδή εφόσον  - για όσους είναι ακόμα τυχεροί – η δουλειά είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Όλα τα άλλα μοιάζει να μας τα έχουν πάρει… διασκέδαση, ελπίδα, χαμόγελο, αισιοδοξία…. Ζούμε σε μια εποχή – όχι δεν θα πολιτικολογήσω – που όταν ήμασταν μικροί δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα έρθει… 

Με θυμάμαι μικρή, να ζω μια πραγματικά ευτυχισμένη παιδική, εφηβική και μέχρι και πριν 1 χρόνο περίπου, ενήλικη ζωή και τώρα το μόνο που ζούμε όλοι – Όποιας Ηλικίας – είναι μια μιζέρια μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια.

Βέβαια ίσως έπρεπε να την ψυλλιαστούμε τη δουλειά όταν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ακόμα και ένα 5χρονο είχε κανονικά δικό του κινητό και τώρα οι γονείς του δεν έχουν να του πάρουν ρούχα για να βγάλει τον χειμώνα…

Όπως και να’ χει, όπως είπα και πριν δεν θα πολιτικολογήσω, το αντίθετο θα έλεγα…

Σε αυτό το μίζερο κλίμα λοιπόν και εγώ, δεν είχα μυαλό να γράψω ούτε μισή διαδικτυακή αράδα, μέχρι που επέστρεψε η αγαπημένη μου Riri (η Rihanna καλέ!).

Η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή της – εγώ και όλο το σύμπαν – ήταν πριν 5 χρόνια, όταν ακόμα σπούδαζα στη Βαρκελώνη (Θεέ μου έγιναν 5 κιόλας…. Μαμά μη φωνάζεις ΚΑΠΟΙΑ στιγμή θα πάω να το πάρω το πτυχίο για το κάδρο lol) που έκανε το μεγάλο μπαμ με το τραγούδι Umbrella. Τι επιτυχία… τι φωνή…ε ναι, και τι κορμί! Από την πρώτη στιγμή που την είδα, ένας έρωτας γεννήθηκε! Έχω αγαπήσει τη φωνή της, τα τραγούδια της αλλά και το μαγευτικό πρόσωπο της, που θεωρώ ότι είναι το ομορφότερο του κόσμου….

Όπως ήταν φυσικό, η Riri ήταν αναμενόμενο να κάνει τεράστια καριέρα και μέχρι σήμερα – αφού μεσολάβησε ένας ξυλοδαρμός που έκανε τον γύρω του κόσμου, ατελείωτες κουπ και ακόμα πιο ατελείωτες, μη επιτυχημένς, ενδυματολογικές επιλογές – τα τραγούδια της να γίνονται Νο1 αγαπημένα από το πρώτο κιόλας άκουσμα.

Και από το μεταφορικό «σήμερα» της Rihanna, φτάνουμε στο κυριολεκτικό σήμερα – ή μάλλον χθες – το δικό μου.

Η Riri επέστρεψε… με το ολοκαίνουριο της τραγούδι «We Found Love…IN A HOPELESS PLACE» (το ακούτε από το παρακάτω λινκ) και μαζί της επέστρεψα και εγώ ή καλύτερα η αισιοδοξία μου!

We Found Love 

Μπορεί τα πάντα γύρω μας να μοιάζουν ή και να είναι σκ@@τά και να ζούμε και εμείς σε ένα “Hopeless Place” αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, το χαμόγελο, την αισιοδοξία και την αγάπη μας για όλα αυτά τα πράγματα (δεν αναφέρομαι στα 3000000 ζευγάρια παπούτσια) και τους ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα! Πρέπει, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να χαμογελάμε! Μόνο αυτό θα μας «σώσει».

Αφιερωμένο σε όλους τους ΑΑ – Ανώνυμους Αισιόδοξους – εκεί έξω!  

Μπόρα Μπόρα ΤΩΡΑ!

Ήταν ένα από αυτά τα κλασσικά απογεύματα Τετάρτης που μόλις είχα τελειώσει από τη δουλειά. Οι ζέστες πλέον έχουν πιάσει για τα καλά και η μέρα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που οι ώρες στο γραφείο δεν περνάνε με τίποτα. Από το πρωί, εδώ και πολλάααα πρωινά το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θέλω επειγόντως διακοπές καθώς η ιδέα του να απαντήσω «δε μας χ@#$!#ζεις» σε ένα ακόμη παράλογο τηλεφώνημα-απαίτηση πελάτη, του αφεντικού μου ή συνεργάτη, φαντάζει ιδανική…
 

Η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι τόσο έντονα τις διακοπές που αν και η εταιρεία μου είναι στο Μαρούσι, υπάρχουν φορές που θα ορκιζόμουν ότι μου μύρισε θάλασσα! 

Πίσω στο σχόλασμα απ’ το γραφείο τώρα, ευτυχώς βρίσκεται και ο Φίλιππος μαζί μου και γυρίζουμε μαζί σπίτι! Καθώς έχω αποχαυνωθεί ξανά μπροστά στο pc, προσπαθώντας να απαντήσω στα προσωπικά μου μέιλ (κάτι που κλασσικά δεν προλαβαίνω ποτέ ή σπάνια, να κάνω στο γραφείο) μου έρχεται μια ιδέα!

Όλοι θα έχουν ακούσει (όσοι το έχουν κάνει δεν θέλω να το μάθω, κυκλοφορούν και καρδιακά επεισόδια) για εκείνο το παιχνίδι που παίρνεις αγκαλιά την υδρόγειο, την φέρνεις μια σβούρα και σε όποιο προορισμό υποδείξει το δάχτυλο σου, θα πας διακοπές!

Από τη μια λοιπόν να σκέφτομαι ότι δεν το βλέπω να πηγαίνω διακοπές φέτος (όχι ρε Μάνα η Ξάνθη δεν είναι ο εξωτικός προορισμός που είχα στο μυαλό μου) από την άλλη δεν είχα live υδρόγειο, οπότε σκέφτηκα «Δεν βαριέσαι, θα παίξω με την digital».

Άνοιξα το Google Earth και επειδή δεν υπήρχε και η προοπτική του στριφογυρίσματος, έλεγα στον Φίλιππο να μου λέει Δεξιά – Αριστερά, Πάνω- Κάτω, που να σταματήσω. Και σταμάτησα. Το βελάκι έδειχνε κάπου εξωτικά της Ταϋλάνδης… έλα όμως που για κάποιον ανεξήγητο και αψυχολόγητο λόγο εγώ την Ασία ούτε που να την φτύσω… δεν με ελκύει ρε παιδί μου, στο άκουσμα της δεν μου σηκώνεται η τρίχα ούτε κάνω νοερά ταξιδάκια. 

Ε, και μιας και το παιχνίδι ήταν δικό μου – και το κυριότερο, μιας και δεν θα πάω πουθενά έτσι κι αλλιώς – είπα να ξαναπαίξω μόνο που αυτή τη φορά ο Φίλιππος θα κρατούσε την ψηφιακή υδρόγειο και εγώ θα διάλεγα στα τυφλά. Και διάλεξα. Ομολογουμένως η Κένυα ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση και δεν έχω και κανένα υποσυνείδητο προηγούμενο με την Αφρική… αλλά και πάλι κάτι μέσα μου δεν είχε ικανοποιηθεί (ναι, ναι κάπου εκεί με πνίγεις).

Κάτι τότε ο Φίλιππος – που μάλλον είχε λαλήσει – μου έδειξε ένα από τα ομορφότερα μέρη του πλανήτη…

Τα νησιά Bora Bora της Γαλλικής Πολυνησίας τα είχα μόνο ακουστά και τίποτα παραπάνω. Δεν είχα ιδέα που πέφτουν ούτε πως είναι… 

Είναι ο Παράδεισος!

Άρχισα να ανοίγω τις φωτογραφίες του Google Earth και ήθελα κι άλλο. Ήθελα να ήμουν εκεί! 

Μικρά bungalows που σου θυμίζουν χέλι, βαλμένα πάνω στα διάφανα παραδεισένια νερά και τη λευκή άμμο, κάνουν κυριολεκτικά τη θάλασσα..σπίτι σου!

Άρχισα ήδη να χαλαρώνω και να ηρεμώ μόνο και μόνο στη σκέψη ότι βρίσκομαι εκεί, ξαπλωμένη σε κάποια αιώρα… ή μετά από ένα ολοήμερο μπάνιο να μου κάνουν μασάζ και να τρώω εξωτικά φρούτα (κάπως καπιταλιστικές σκέψεις η αλήθεια αλλά πείτε μου, δεν λιώνεις από ανακούφιση στο άκουσμα και μόνο?).

Άρχισα να ψάχνω ταξιδιωτικά πακέτα και προσφορές στο internet! Αυτό ήταν, ερωτεύτηκα.

Δυστυχώς δεδομένου του ότι είναι γαλλική αποικία (σε αντίθεση με τα εξωτικά νησάκια στη Ασίας που έλεγα πιο πάνω) είναι κάπως τσιμπημένα τα πράγματα και αυτό οφείλεται και στο ότι φτάνεις μέσω Αμερικής!

Δεν με νοιάζει όμως, το έχω βάλει στόχο. Εγώ στα Μπόρα Μπόρα θα πάω, ακόμα και κολυμπώντας. 

Και όταν φτάσω, δεν με βλέπω να γυρίζω πίσω…

Μέχρι τότε όμως… θα βλέπω τα παρακάτω βιντεάκια και θα ονειρεύομαι.

Αν θέλετε να κάνετε και εσείς μαζί μου ένα νοερό ταξιδάκι, feel free and click

http://www.youtube.com/watch?v=sukJc2yILFo 

http://www.youtube.com/watch?v=1T70W9u071Q 

http://www.youtube.com/watch?v=TG9JsxVi8Rw&feature=related 

Αφιερωμένο στην πρώτη φορά που θα πάω εκεί! Ελπίζω να είναι "σύντομα"! 

One Love…Many cupcakes!

Είναι γεγονός, το παραδέχομαι! Είμαι dessert addict! Όχι, όχι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ούτε φυσικά γελοίοι διαχωρισμοί τύπου «μόνο σοκολάτα ή βανίλια κτλ»… Μου αρέσουν όλα τα γλυκά! ΤΑ ΑΓΑΠΩ! Οτιδήποτε περιέχει και γίνεται από ζάχαρη σε συνδυασμό με ότι βάλει ο «ζαχαροπλαστικός» νους εγώ το λατρεύω…
 

Σε κάθε παλιά αγάπη όμως, χωράει πάντα και ένας καινούριος έρωτας (είναι δεδομένο ότι αυτή η φράση δεν υπάρχει αλλά ταιριάζει απόλυτα με αυτό που θέλω να πω). Το όνομα αυτού… ή μάλλον αυτών…Cupcakes!

Με αναφορές από το 1796, τα cupcakes ή αλλιώς fairy cakes για τους Άγγλους (είναι όντως σας παραμύθι), έχουν κατακτήσει τις καρδιές – ή καλύτερα τον ουρανίσκο – πολλών φανατικών του είδους (της ζάχαρης). 

Πάντα γνώριζα την ύπαρξη τους αλλά – απορώ – δεν είχε τύχει ποτέ να συναντηθούμε… Η πρώτη μου επαφή, ήταν σχεδόν σαν ψέμα αφού σε ηλικία 5-6 (μπορεί και 7) ετών βρέθηκα πολλές φορές να αναρωτιέμαι διαβάζοντας το παραμύθι «Η Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων», τι είναι αυτά τα γλυκάκια με το ροζ, πράσινο και γαλάζιο γλάσσο (όχι, τότε δεν ήξερα τι θα πει γλάσσο, αμέσως κακίες…) που έδειχνε στη σκηνή όπου η Αλίκη πέφτει μέσα σε μια τρύπα και προσγειώνεται σε μια αίθουσα γεμάτη γλυκά…

Η δεύτερη φορά που θυμάμαι να τα βλέπω και να μου τρέχουν τα σάλια ήταν όταν Carrie & Miranda απολαμβάνοντας την απογευματινή τους βόλτα (και γκομενοσυζήτηση) έξω απ’ το Magnolia Bakery, έχουν πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα (αλλά πάντα chic, τι θα πουν και στης Channel) σε ένα κεκάκι με γιγάντια ροζ μαρέγκα που δεν σου αφήνει περιθώρια να το ξεχάσεις…

Η τρίτη φορά ήταν κάθε άλλο παρά φαρμακερή! Τα βέλη του γλυκού αυτού έρωτα με βρήκαν ξαφνικά και αναπάντεχα, όταν πριν 3 μήνες περίπου ο συνάδελφος Κων/νος – ο οποίος μας ανακοίνωσε πως φεύγει για να ζήσει (σχεδόν) για πάντα στη Μύκονο – έφερε στο γραφείο τα γλυκά του αποχαιρετισμού… 

Από τη συσκευασία ακόμα (ένα τεράστιο τετράγωνο ροζ κουτί) καταλάβαινες ότι κάτι καλό θα συμβεί από λεπτό σε λεπτό, γεγονός που έκανε την αγωνία μου ακόμα μεγαλύτερη (κάποιοι θα με πουν γουρούνα, άλλοι βαρεμένη, εγώ συνεχίζω…).

Η κορδέλα λύνεται, το σελοτειπ ξεκολλάει, το κουτί ανοίγει και…

…10 πολύχρωμα ζαχαρωτά έργα τέχνης μου χαμογελούν όλο υποσχέσεις, δημιουργώντας μου το πιο παιδικό δίλημμα της ζωής μου… και τώρα ποιό να φάω?  

Αυτό με τη σοκολάτα και τη λιωμένη καραμέλα?

Το άλλο με την πλούσια κρέμα βανίλιας και τις φράουλες..

Ή μήπως εκείνο με τη γέμιση μπανάνας και τα κομματάκια σοκολάτας?

Τελικά την παράσταση έκλεψε ένα άλλο, με μια τεράστια φούξια μαρέγκα, ακριβώς όπως αυτό που είχα δει πρώτη φορά στο παιδικό μου παραμύθι… 

Μια δαγκωνιά ήταν αρκετή… 

Το cake, αφράτο και ολόφρεσκο δεν άφηνε περιθώρια να πέσει ούτε ψίχουλο κάτω ενώ η απαλή και βελούδινη μαρέγκα είχε έντονη γεύση από βούτυρο, φράουλα και βανίλια…

Θυμάμαι ακόμη τον εαυτό μου, να έχω κλειστεί στο γραφείο και να το απολαμβάνω σχεδόν κινηματογραφικά, με όλες μου τις αισθήσεις επικεντρωμένες σε ένα και μόνο πράγμα… Αυτά τα cupcakes πρέπει να γίνουν δικά μου!

Και φυσικά δεν εννοούσα να χλαπακιάσω μόνη μου όσα έφερε ο Κων/νος στο γραφείο (ναι, θα μπορούσα και να το είχα κάνει) αλλά να βρω την πηγή. 

 

Και τη βρήκα… Λίγα λεπτά μόνο – με αμάξι - από το σπίτι μου βρίσκεται αυτό το υπέροχο μαγαζί που φτιάχνει αυθεντικά αμερικάνικα cupcakes και είναι ανοιχτό κάθε μέρα μέχρι τις 10:00.

Μητέρα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς πια για το που βρίσκομαι τα Σαββατοκύριακα…

 

Τώρα ξέρεις!

ΥΓ. Είχα σκοπό να φωτογραφίσω το «πριν» για να έχουν όλοι οι φίλοι μου τη χαρά αλλά…

…δεν πρόλαβα 

 Χρήσιμα link for cupcake lovers like me

 

http://www.ilovecupcakes.gr/

http://www.hamptonscupcakes.com/

http://www.cupcakes.gr/